Дандар хар гүйхээрээ явсаар гэртээ ирэв. Гутал хувцсаа хам хум тайлаад түрүүнээс хойш нүдэнд нь харагдаад байсан өнөө зургийг олж үзэхээр гэрэл зургийн цомгоо шургуулгаасаа гаргаж, яарангуй нь аргагүй хуудас бүрийг эргүүлэв. Олон жилийн өмнө авахуулсан эмээтэй хамт авахуулсан тэрхүү гэрэл зургийг удаан гэгч нь харахад Дандар өөрөө өөртөө гэмших сэтгэл төрөв. “Эмээгээ дутуу мэддэг байж дээ” хэмээн бодох зуур Санчирын ярьсан яриаг эргэн санав. Тэр хоёр нэг байранд төрж өссөн үеийн хүүхдүүд. Санчир үе үе зодоон цохион хийчихдэг хөдөлгөөнтэй хүүхэд байж билээ. Дандарыг ажлаа тараад харьж явах замд Санчир тааралдаж, ойрын тоонд уулзаагүй тэр хоёрт ярих яриа багагүй байв. Гудамжинд зогсон ижий аав, найз нөхөд, айл аймаг явсан хүмүүсээ сураглах зуур Санчир ийн ярьв. “Би нэг удаа зодоон хийгээд, цагдаад хөөгдөж яваад өөрийнхөө байрнууд дунд ороод ирдэг юм. Яагаад ч юм танай орц руу гүйхээрээ ортол эмээ чинь хаалгаа нээгээд зогсож байдаг байгаа. Би гэдэг хүн харцаганд хөөгдсөн болжмор шиг год гээд оролгүй яав гэж. Хожмоо бодоход, танай эмээ хүүхэд насны минь гэнэн томоогүй занг хэдийнэ ойлгож ухаарсан ихэд ухаантай хүн байж дээ гэж бодогддог юм. Хүүхэд байхад жаахан дэггүйтээд л биз, юуных нь хорон байгаа аж” хэмээн ярьсан түүний яриа Дандарын дотрыг давчдуулахын зэрэгцээ эмээгийнхээ тухай ийм сайхан түүх сонссондоо ихэд баяртай байв.
No comments:
Post a Comment