Monday, April 11, 2011

Пашка

Баатар хориод жилийн дараа нутагтаа ирэв. Олон жил нутагтаа очоогүй түүнд галт тэргээр явсан арав гаруй цаг их л удаан санагдав. Галт тэрэгний буудалд хөл тавихад говь нутгийн зуны орой ямар байдаг билээ, тийм л сайхан дулаан агаар өөдөөс угтах нь тэр. Нутгийн агаараар цээж дүүрэн амьсгалах юутай сайхан. Хүний нутагт амьдарсан он жилүүдэд ийм л мэдрэмжийг мэдрэхсэн гэж тэр их ч хүссэнийг хэлээд яахав. Баатар хавь ойрд байх хүмүүсийг гүйлгэж харвал таних хүн нэгээхэн ч алга. “Нээрээ одоо ч таньж мэдэх хүн ховордоо биз дээ” гэж тэрээр өөрөө өөртөө хэлэв. Нутаг усандаа ирсэн хүн гэхэд таньж мэдэх хүн харагдахгүй байгаа нь гомдолтой ч юм шиг. Харин Баатарыг галт тэргэний буудал хүүхэд байхын л ийм л байсан, тэр л янзаараа байгааг олж харав Өөрчлөгдсөн зүйлгүй байгаа нь хөгжил дэвшил хаахнуур нь өнгөрсөн юм болдоо гэж бодогдохоор ч бас хуучин янзаараа байгаа нь танил дотно сайхан ч юм шиг. Буудлыг саяхандаа будсан болов уу гэмээр арай гэгээтэй харагдана. Түүнээс нэмж барьсан, засч шинэчилсэн тэнд байсангүй. Баатар цааш хэд алхтал хэн нэгэн хүн “Баатар аа” хэмээн ихэд тод дуудав. Түүнийг эргэж харвал Пашка. Пашка гэж ой санамж муутай энэ эр намайг таньж байгааг бодоход нутаг усаа би мартаагүйтэй адил намайг ч мөн мартаагүйг мэдрэв.

No comments:

Post a Comment