Зулай зулайгаа гишгэж төрсөн, ихэр гэмээр хоёр хүүтэй айл байж гэнэ. Хөвгүүд нас биед хүрсэн хойноо эцэг эхээ хэрхэн баярлуулах вэ хэмээн ярилцаад өсөж төрсөн гэрийнхээ хашаанд мод тарья гэдэг дээр санал нэгджээ. Ах нь ''Би мөнгө санхүүг нь даая, чи тарь гэж гэнэ. Дүү нь хаврын турш ноцолдсоор хашаагаа бараг л цэцэрлэгт хүрээлэн болгов. Их ажлын ард гарсны ах нь "Би мөнгө төгрөг гаргаснаас биш ганц ч мод тарьсангүй. Миний энэ үйл талархал хүлээхгүй нь'' хэмээн бодож гэнэ. Харин дүү нь"Би энэ хэдэн тарьсанаас ширхэг зоос ч гаргасангүй. Энэ яав ч сэтгэлийн өглөг болж чадахгүй нь'' хэмээн тунгаагаад гутарч гэнэ. Ах дүү хоёр нэг өдөр уулзаад өөр өөрийн бодлоо ярьж дээ. Тэгээд хэнийх нь үйл эцэг эхийнх нь талархалыг хүлээх эсэх дээр хариулт олж чадсангүй. Тиймээс маргааныг таслуулхаар нэгэн ухаантай хүнийг олж уулзан учраа хэлжээ. Тэр хүн "Та хоёрын үйл аль аль нь агуу юм. Хүүхдүүд минь өөрөө өөрийгөө буруутгаад хэрэггүй. Энэ бол зүгээр л сэтгэлийн юм. Ижий аав хоёр чинь та хоёр шиг хөвгүүдтэйгээрээ бахархаж байгаа" гэсэн гэдэг юм шүү.
No comments:
Post a Comment