Эргэж ирсэн хүүхэд нас

Аранжин яах ийхийн зуургүй уйлах нь ээ. Дөчин насны босго алхаж яваа эр хүн гадаа гудамжинд уйлж зогсвол харсан хүн гайхана биз дээ. Тэр арай л гэж биеэ барив. "Үгүй мөн. Яадаг хүүхэд вэ. Золтой л оночихсонгүй" хэмээн өөр зүйл бодох гэж оролдовч түрүүний явдал санаанд нь тодхон бууна. Аранжин энэ л замаар гэр ажил, ажил гэр хэмээн хэрэн явсаар хэдэн жил ч болсон юм бэ дээ. Ямартаа ч өнөөдрийнх шиг явдал учир тохиож байсан нь үгүй билээ. Тэрбээр уг нь гэрийн зүг алхаж явсан юм. Гэтэл түүний өмнө ган халбага, сэрээ нисч буух нь тэр. Түүнийг юу болоод байгааг ойлгох санаатай дээш харах зуур таван давхар байрны хоёр давхараас нэг хүү халбага, сэрээ нүүлгэж байдаг юм. Болсон явдал гэвэл ердөө л энэ. Хүн уйлаад байх юм энд юу байв гэж. Гэтэл Аранжин гэх энэ эр хар хүн уйлах л гэж байдаг. Гэхдээ Аранжингийн хувьд нулимс унагахаас ч өөр аргагүй юм. Учир нь тэрбээр дэлчгэр хөх хүү ахуйдаа гэрийнхээ бүхий л халбага, сэрээг тэсгээдэггүй нэгэн байсан юм. Яг л өнөөдрийн энэ хүү шиг. Тагтан дээрээ гарч зогсоод гэрийнхээ халбага, сэрээг шидэлснээс болж, ааваасаа алган боов хүртэж байсныг түүнээс өөр мэдэх хүн байх биш. Агшин зуур түүний хүүхэд нас биенд нэвчин орж, дэгдэн одов.