Эрт урьдын цагт бурхан өгөөмөр гэхэд дэндүү өгөөмөр байжээ. Тэр цагт шөнө гэж байсангүй. Шөнө гэж байгаагүй болохоор хоног гэж байсангүй. Хоног гэж байхгүй болохоор сар жил гэж байсангүй. Сар жил гэж байхгүй болохоор цагалбар гэдгийг хүмүүс мэдэлгүй, үргэлжийн мөнхөд залуу сайхан хэвээр байдаг байж. Үхэлгүй мөнх болохоор хүмүүс аажуу тайвуу, дур зоргоороо амьдардаг байв. Нэг өдөр бурхан өөрийн алдааг санамсаргүй олж мэджээ. Түүний илгээсэн энэ бэлгийг хүмүүс юман чинээ тоохгүй байгааг анзаарсан байна. Тиймээс Бурхан хүмүүсийг ухаажиг хэмээн бодоод тэднийг бие барж таалал төгсгөдөг болгожээ. Тэр цагаас хойш шөнө бий болж, хорвоогийн тэнхлэг эргэдэг болж гэнэ. Хүмүүс цагалбар зохиож, ямар нэг юманд яарч тэмүүлж байх болж. Гэсэн хэдий ч бурхан өгөөмөр зангаа татсангүй. Хөгшин залуу, хар цагаан, дарга цэрэг гэж ялгалгүйгээр бэлэг тараасан хэвээр мянга мянган жилийг үдэж байна. Энэ нь гэгээн нарыг угтах буюу шинэ өдөр билээ.
No comments:
Post a Comment