Хойтийн буян

Амар бүр гуньж орхив. Ганцхан өдөр ажиллаад ажилгүй болчихдог би ямар заяа нь орхисон амьтан бэ хэмээн өөрийгөө зүхнэ. Танил талаа гуйн байж, нэгэн архины цехэд ажилд орсон юм уг нь. Бас ч гэж болоогүй Гуулин улсад залуу насаа "зарсан" хүн гэсэндээ тэр өдөр хийдэлгүй ажиллаж, тэндхийн ажилчдад шагшагдаж гайхагдсаныг яана. Тэгэхээр сайн ажилласан гэж халаагүй нь лав. Арван минут хожигдсон маань халах шалтаг болов уу гэх зэргээр тал талын юм бодовч Амар асуултынхаа хариуг олсонгүй. Аз нь хаясан тэр өдөр Амар хойчийн буян бодож хэдийнээ насан өөд болсон ижийдээ ном уншуулсан юм. Тэр явдал суудлаа хойшлуулдаг байж хэмээн өөрийгөө жаал зэмлэв. Азгүй өдрийн тухай бодохгүй юмсан гэвч байн байн санаанд ороод намайг яагаад гэх асуулт хариулт нэхнэ. Уур бухимдлаа дарж ядан байтал гэнэт утас дуугарав.-Байна уу, Амар уу-Тийм байна. Хэвлэлийн газраас ярьж байна. Та надтай сарын өмнө тааралдаад номоо бэлэглэснээ санаж байна уу?-Аан, тийм-Би таны номыг уншиж үзлээ. Та манайд туршилтаар ажиллаад үзэх үү". . . Цааш нь юу ярьсныг Амар сайн санахгүй байгаа юм. Түүний тархинд "Ижий минь намайг тэнгэрээс хараа юм болов уу" гэх бодол зурсхийн орж ирэв.